Башкаларның сөйләвен тыңларга яратам

Журналистикага оч­раклы килдем. Педагогик вуздан (филология, тарих) соң бер-ике ел укытучы булып эшләдем, аннары район гәзитенә корректор булып урнашырга теләдем. Дөрес, корректор булып бер генә көн дә эшләмәдем – мөхәррир язарга кушты һәм шуннан башланды инде хәбәрче тормышым. Ирина Рәфисовна миндә ни рәвешле язу­чы күргәндер, әле дә аңлап бетерәлмим.

Гәзиттә эшләрмен дип уйлаганым да юк иде, чөнки мин оялчан идем, кешеләр белән беренче булып сүз башлау авыр булды миңа. Ә менә башкаларның сөйләвен тыңларга, кайда булса да берәр яңа нәрсә белергә һәрчак яраттым. Шушы сыйфатым хәбәрче булып китәргә ярдәм иткәндер дә инде.

Ә журналистиканы теләсә кайсы алга киткән җәмгыятьнең аерылгысыз өлеше дип саныйм. Чөнки хәбәрдарлык чарала­ры чынбарлыкны объектив яктырткан, кешеләрнең казанышларын күрсәткән, мәдәниятләрнең төрлелеге турында сөйләгән, толерантлыкны пропаган­далаган, проблемаларны күтәреп чык­кан һәм анализлаган, кимчелекләрне тәнкыйтьләгән җәмгыять кенә үсешә.