ЭЛЕМТӘЧЕ СӘЛИМӘ

Сәлимә Әюп кызы Маннапова сугышка алуларын сорап 1941 ел азагында гариза яза. Башта ул Свердловскида элемтәчеләр курсында укый. Өч айдан соң фронтка җибәрәләр. Ленинград фронтына эләгә ул.

“Коммутатор зур булмаган землянкада урнашкан, без анда чиратлап кизү тордык, нигездә төнлә шылтыраталар иде, көндез эш азрак булды. Тәртип бик каты иде: аз гына җавап бирми торсаң, командир шундук гауптвахта белән куркыта иде. Шул ук вакытта занятиеләр дә барды. Винтовкадан атарга өйрәндек, - дип искә ала Сәлимә апа. - Бер елга якын Ленинград янында булганнан соң безне Орел-Курск юнәлешенә күчерделәр. Аннары Беренче Белоруссия фронты составында Белоруссиягә җибәрделәр. Польшада, Германиядә булдык. Бу илләр андагы халыкның бай тормышы белән истә калды. Без, элемтәчеләр, сугышның тәмамлануы турында беренче булып ишеттек. Ничек шатланганны белсәгез! Мин туган ягыма исән-сау әйләнеп кайттым. Хәзер күп нәрсәләр онытылып бара, әмма шуны әйтәсем килә: сугыш күрергә язмасын!”